Wat heerlijk als er weer sneeuw is! Deze tijd van het jaar is alles óf grauw en grijs óf er ligt sneeuw. Helaas was er nog niet veel sneeuw en begon ik wel een beetje genoeg te hebben van al dat grauwe en grijze. Maar gelukkig was het eindelijk tijd voor verandering! Een prachtige dag met een goede laag sneeuw en mist. Nouja, eigenlijk bevond ik mij in de wolken waardoor het mistig was, maar dat terzijde. Het mooie daaraan was dat ik mij aan de bovenkant van de wolk bevond waardoor de zon soms net een beetje door kon breken. Want dat maakt het alleen nog maar mooier!
Die mist zorgde niet alleen voor prachtige foto mogelijkheden, maar ook voor een beetje een probleem. Hoe ga je de weg vinden als alles om je heen wit is en je niet verder dan 5 meter voor je kan zien? Gelukkig wist ik waar ik heen moest en was er net genoeg van een pad zichtbaar om niet verdwaald te raken. Langs de route waren er een aantal prachtige foto mogelijkheden, met als eerste een boom die helemaal over het pad heen hing. Het was even zoeken naar de beste plek en brandpuntsafstand voor deze foto, maar uiteindelijk besloot ik om van dichtbij en laag te fotograferen met een groothoeklens. Hierdoor valt de boom helemaal over je heen in de foto. De achtergrond was toch alleen maar wit, dus de boom is zo echt de ster van de foto.
Soms moet je ver lopen om een nieuwe compositie te vinden, maar dit was niet zo'n dag. Nog geen 20 meter verder toonde zich een nieuwe compositie. Je ziet de bomen zelfs al in de vorige foto. Ik zoek altijd naar contrasten in mijn compositie en in deze condities zijn die contrasten makkelijk te vinden. De bomen zijn donker van kleur en de sneeuw is fel en licht, en voila. Nu nog een boom vinden die goed besneeuwd is en er fotogeniek uitziet en je foto is gereed. Ik moest alleen wel even wachten voor de wolken ver genoeg open braken om de foto een klein beetje licht te geven. Gelukkig duurde ook dat niet te lang en kwam deze foto eruit.
Weer 20 meter verder braken de wolken zover open dat ik de bergen in de verte kon zien en er een licht regenboog was. Wat was dat tof om te zien! Maar het duurde zo kort dat er geen tijd was om er een foto van te maken. Aangemoedigd door dit prachtige zicht zette ik mijn camera op om er een foto van te maken zodra de wolken weer open braken. 15 minuten later had ik geen foto van de bergen in de verte of van de regenboog, maar van een andere set bomen links van me. Net als de vorige foto was er weer net een klein beetje licht nodig om de sneeuw nog net iets witter op te doen lichten en de foto net iets beter te maken.
Nu was het toch echt wel tijd om een stuk verder te lopen. Ik had in de verte nog wel een compositie gezien, maar de wolken openden zich niet meer, dus besloot ik verder te lopen. Hier was het echt zoeken naar waar ik heen ging. Het zicht was ongeveer 5 meter en er was niets anders om me heen dan sneeuw en bevroren grassprieten. Gelukkig was er ongeveer een pad zichtbaar en kon ik dat pad volgen naar de volgende rij bomen. Na een kwartiertje ploeteren door de sneeuw doemde de bomen op uit de mist. Wat is er toch aan mist dat en foto zo veel interessanter maakt. Het antwoord is natuurlijk dat het helpt om je oog te focussen, alles wat niet belangrijk is in de achtergrond valt weg en wat overblijft is je onderwerp. Maar het is denk ik ook het onbekende, het geeft een foto iets om over na te denken. Wat zou er zijn in de mist? Wat bevindt zich in de verte?
De sneeuw begon op sommige plekken bijna tot mijn knieën te komen. Geweldig! Na zo weinig sneeuw te hebben gezien mag ik absoluut niet klagen dat het moeilijk lopen was door de sneeuw. Het was echt prachtig en ik leek boven de wolken uit te gaan komen. Ik had gehoopt dat ik boven de wolken uit zo komen en zicht zou hebben op de bergen in de verte. Of dat de zon prachtig zou schijnen op de witte sneeuw. Niets bleek minder waar. Het moment dat ik boven de wolken uit begon te komen, was ook het moment dat de wolken verder omhoog begonnen te trekken. Met elke stap die ik zette leek de rand van de wolken verder weg. Na nog zo'n 50 meter omhoog te zijn geploeterd vond ik een compositie toen de wolken nog niet zo dicht leken. Het was even zoeken hoeveel voorgrond ik wou opnemen in de foto en hoe recht de bomen moesten staan. Maar toen ik daarmee klaar was, was mijn dag ook wel voorbij. Mijn ogen hadden moeite met het felle licht van de zon en de wolken waren weer overal om mij heen. Tijd om te genieten van de moeite foto's die ik had gemaakt en om weer terug naar beneden te gaan. Er komt nog wel meer sneeuw, maar wachten is soms zo lastig.
